امامزاده عسگری در روستای تپه مولا

 امامزاده عسکری از نوادگان امام موسی بن جعفر 

 با اوج گرفتن ظلم و بیدادگری حکومت جور منصور دوانقی و جفای بسیار در حق اهل سادات (تا آنجا که برای کسیکه هر کدام از اهل سادات را به شهادت برساند جوایزی در نظر گرفته میشد)،این سید جلیل القدر از محل زندگی خود متواری شده و به سوی ایران راهی میشود،پس از طی مسیر به یکی از روستاهای اطراف محل کنونی مقبره میرسد؛کشاورزی در حال آبیاری بوده که سیّدپس از سلام از او سوال میکند که آیا نانی برای رفع گرسنگی دارد یا نه؟کشاورز در پاسخ میگوید که نان همراه ندارم اما اگر قدری صبر کنید از منزل برایتان می آورم؛شما هم از آبیاری مزرعه مواظبت نمایید تا بازگردم.

    مرد کشاورز پس از مراجعت متوجه میشود که وضعیت آبیاری به هم خورده است؛او به بهانه برهم خوردن آبیاری و به امید گرفتن پاداش از دستگاه حکومتی با بیلی که به همراه داشته، به کشاورز حمله ور میشود و با پرتاب بیل به سر مبارک سیّد میزند و ایشان رامجروح میکند،سیّد از بیم جان فرار میکند و ضارب هم از ترس مردم منطقه که نسبت به اهل بیت پیامبر ارادت داشته اند دست از تعقیب برمیدارد. ایشان پس از طی مسافت تقریبی9کیلومتر از فرط خستگی و جراحت در محلی که اکنون مزرعه قُرقُلی نامیده میشود متوقف میشود که قطراتی از خون مبارک ایشان به زمین میریزد و بعدها در محل چکیده شدن خون درختی میروید که بسیار مورد توجه و احترام اهل محل میباشد تا آنجا که ایشان اعتقاد به گرفتن شفا از این درخت دارند.(خصوصا جهت اطفالی که به مرض صرع گرفتار شوند اعتقاد بر این است که پس از آویزان نمودن  یکی از لباسهای کودک،مرض صرع او شفا می یابد).البته در سالهای اخیر درخت فوق (معروف به درخت اَرژَن)به علت فرسودگی بسیار و نبود برنامه جهت حفاظت و نگهداری از بین رفته است.

    خلاصه اینکه سیّد پس از شهادت توسط اهالی بومی منطقه دفن میگردد.

    بعد از گذشت مدتی طی چند شب متوالی سیّد به خواب یکی از اهالی روستای دره مراد(روستایی در نزدیکی محل امامزاده و روستای تپه مولا)به نام پاپی نوروز علی می آیدو میگوید که من سیّدی از اهل ساداتم که در فلان نقطه دفن شده ام و اگر چند قدم بالاتر از مزارم را حفر کنید ،به جواهراتی دست میابید که برای ساختن مقبره کفایت میکند.

 پاپی نوروز علی در ابتدا بی اعتنایی میکند تا اینکه چند شب متوالی خواب او تکرار میشود .وی پس از اطمینان از صدق خواب خود اقدام به بیرون آوردن گنج و ساخت بنای امامزاده مینماید.

    روایت شده که پاپی نوروز علی پس از دیدن گنج و اعتقاد وارادت فراوان به امامزاده مصمّم میشود که پس از برداشتن سنگ لَحَد چهره آقا را ببیند،که پس از برداشتن سنگ لحد بینایی خود را از دست میدهد؛البته بعد ها وی پس از التجا و گریه فراوان و توسّل به امامان معصوم و همین امامزاده واجب التعظیم ،بینایی خود را باز می یابد.

ساختمان امامزاده عسگری به قولی در زمان سلجوقیان به شکل مخروط چند وجهی ساخته میشود که ترکیب اصلی آن تا زمان حال حفظ شده است.در عصر حاضر و پس از سال1345کار تعمیر فضای داخلی بنا ،تعمیر ضریح و ساخت دیوار حیاط پیرامون گنبد فوق الذکر توسط افراد ارادتمند به اهل بیت عصمت و طهارت به سرپرستی شادروان مشهدی حشمت الله فرزند مرحوم فضل اله(پدر بزرگ نویسنده مطلب) و آقای علی موسوی تپّه مولایی صورت گرفته است.

  شایان ذکر است در حال حاضر دیوار حیاط بنا به صورت مستطیل در ابعاد14*10متر میباشد که در خارج دارای 17 پایه آجری میباشد که دارای3ورودی در جهات شرق،شمال و غرب است.

  ساختمان اصلی مقبره به شکل مستطیل در ابعاد7*4متر است که پس از ورود از سمت شمال به داخل توسّط یک تالار به ضریح ختم میشود.

    فضای گنبد خانه به صورت9ضلعی و رنگ خارجی آن سبز میباشد.

    این بنا در تاریخ10/11/1383در فهرست آثار ملّی با شماره11259و کد اثر 21886به ثبت رسیده است.

    تاریخ احداث بنای اصلی زیارتگاه مربوط به قرن هشتم هجری قمری(یعنی حدود700سال پیش) میرسد.

      در سالهای اخیر پس از تعیین دهیار برای روستای تپه مولا و واگذاری تولیت امامزاده عسکری به دهیار(آقای مهندس عبدالرضا توشمالی)امور مربوط به تعمیر و نگهداری امامزاده رونق مناسبی گرفته است.

   شایان ذکر است که اطلاعات نقل شده فوق ،استناد تاریخی نداشته و بنا به اظهارات آقای حبیب الله مظاهری و چند تن دیگر از اهالی قدیمی منطقه و همچنین طبق اطلاعات مندرج در سایت سازمان میراث فرهنگی جمع آوری شده است.

                                                            منبع سایت روستای تپه مولا